Ostrzegam przed spoilerami.

Film jest piękny wizualnie, dobrze obsadzony (chrzanić whitewashing). Atmosfera i świat przedstawiony bardzo sugestywne, świetnie wykreowane. Efekty specjalne i sekwencje akcji zdecydowanie na plus. Estetycznie nienaganny.
Niektóre wątki zdawały się być wciśnięte na siłę, ale to jeszcze filmu nie skreśla.

Skreśla go jednak zakończenie. Finalna konkluzja rujnuje wszystko, odwraca cały wydźwięk filmu o 180 stopni. Nowy GiTS jest kompletnym zaprzeczeniem oryginału. Nowatorski film o odważnej (tak wtedy jak i teraz) tematyce posthumanizmu został przemielony na sentymentalną historyjkę o człowieczeństwie (i jego wyższości).

Oryginał kusił wizją fuzji człowieka z maszyną - kolejnego kroku w rozwoju rasy ludzkiej. Sprowadzał człowieka i maszynę na ten sam poziom. Kazał zastanowić się co tak naprawdę różni nas od sztucznych inteligencji (skoro nasze umysły można zchackować a wspomnienia zmienić). Sugerował, że dusza (tytułowe "Ghost in the Shell") nie istnieje, a sami jesteśmy po prostu biochemicznymi maszynami. Pokazał jak główna bohaterka porzuca ludzką formę i wchodzi na wyższy poziom egzystencji, przeradzając się w niefizyczną i nieśmiertelną istotę. Anime ma odwagę by stanąć w opozycji do ogólnie przyjętego rozumienia człowieczeństwa i robi to w wyrafinowany i nienachalny sposób.

Z kolei obraz z 2017 staje na straży tradycyjnych i sentymentalnych wartości. Protagonistka decyduje się odrzucić szansę, która została jej dana i pozostać śmiertelnikiem z pobudek czysto emocjonalnych. W ten sposób film implikuje, że życie ludzkie ma, i zawsze będzie mieć, większą wartość niż sztuczne inteligencje. Scenariusz wyrzuca do kosza idee zawarte w materiale źródłowym, stając się przy tym antytechnologicznym moralitetem.

W jaki sposób doszło do tego, że film nakręcony w 2017 roku nie ma odwagi by wysuwać hipotezy przedstawione w anime z '95? Dlaczego wciska się w "comfort zone" sentymentalizmu? Czemu zamiast kreować idee większe niż życie twórcy wolą gloryfikować przyjęte przez ogół wartości i mówić ludziom to co chcą usłyszeć?

Kino powinno zadawać pytania, podważać nasze poglądy, zmieniać nasze spojrzenie na świat. W tym wypadku zamiast pytań dostajemy odpowiedzi, podważanie poglądów zastąpione zostało bezpieczną afirmacją a spojrzenie na świat jeszcze bardziej utwierdzone w obecnym punkcie. 22 lata rozwoju kulturowego poskutkowały regresem.

Czy reżyser i scenarzysta nie zrozumieli oryginału? Czy zabrakło im odwagi? Tak czy inaczej - wielki potencjał został zrujnowany a wszystko co czyniło oryginał wyjątkowym zmieszane z błotem.

Ps. Ocena zawyżona ze względu na walory estetyczne.